Opvoedingsproblemen (2A9)

Auteur: T.B. Eisenga
Laatste Update: 28-05-2016

Moeilijke ‘Matching’: Ook voor opvoedingsproblemen geldt dat de oorzaak ervan primair in het kind kan zijn gelegen of terug te voeren is op bepaalde eigenschappen, kwetsbaarheden of ‘gevoelige snaren’ van u als ouder(s) waar uw kind feilloos (uiteraard onbewust) op in weet te spelen. (In de volksmond vaak aangeduid met de uitdrukking: ‘mijn kind houdt mij een genadeloze spiegel voor’ …). Maar veelal is het een combinatie van beiden en is het meer de vraag waar de nadruk op ligt.

Secundair leren reageren: Behalve dat er dan iets aan het gedrag van uw kind zal moeten veranderen, is het ook erg belangrijk dat u zich bewust bent van uw eigen en elkaars valkuilen, waardoor u uw automatische reactiepatronen op tijd leert herkennen, er ahw op tijd een ‘rood lampje’ gaat branden, waardoor u ze kunt sturen en aldus weer baas wordt over uw eigen automatische gedrag en emoties ipv andersom.

Ouderbegeleiding: Behandeling van een kind zonder een vorm van ouderbegeleiding heeft dan ook weinig kans van slagen, zeker naarmate het kind jonger is en er dus sprake is van veel verwevenheid met het systeem.

Ouders aan het roer: We zien dan ook meer heil in het ‘opleiden’ van ouders tot therapeut van hun eigen kind, dan dat wij het van u overnemen en uw kind gaan behandelen.

Lees meer …

Opvoedingscursus: Ouderbegeleiding moet u dan ook meer zien als een opvoedingscursus dan als therapie. Bij voorkeur in groepsverband met een aantal andere ouders, echter in de praktijk blijkt dat vrijwel nooit haalbaar vanwege de beperkte omvang van onze praktijk. In grote instellingen met grote aantallen patiënten is dat meer regel dan uitzondering, omdat ouders bij navraag veelal meer van elkaar dan van therapeuten zeggen te leren.

Overdenking: Op zichzelf heel merkwaardig dat opvoeden zo’n beetje het moeilijkste is dat er is en tegelijkertijd zo’n beetje het enige waar je niets voor hoeft te hebben geleerd en waarvoor je geen diploma nodig hebt.

Opvoeden gaat vanzelf tenzij …: Waarschijnlijk omdat opvoeden in de praktijk, hoewel met vallen en opstaan, toch vaak wel lukt omdat het grotendeels vanzelf gaat, tenzij je een kind hebt waar iets mee aan de hand is en die daarom een speciale gebruiksaanwijzing nodig heeft. Dan wordt het opeens honderd keer zo moeilijk en zijn er maar heel weinigen die dat op eigen houtje en zonder hulp van buitenaf tot een goed einde brengen.

Over-/ onderschatting van het belang van opvoeding: Omdat de ‘ont’-wikkeling zo sterk van binnenuit gestuurd wordt, denken sommige deskundigen dat de invloed van de ouders/ opvoeding misschien wel wat wordt overschat en een ‘Good-Enough’ opvoeding en het achterwege laten van evident schadelijke dingen, misschien wel even goed (of zelfs beter) is dan een ‘Perfecte opvoeding volgens het boekje’. Tenzij je dus een kind hebt met een ‘handicap’/ kwetsbaarheid en dus met een aparte gebruiksaanwijzing. Dan komt opvoeding er opeens wel heel erg op aan en kun je je veel minder fouten veroorloven dan dat je een normaal, gemiddeld kind hebt, althans aldus sommige opvoedingsdeskundigen. Misschien wel iets om in het achterhoofd te houden. Wij doen dat in ieder geval wel.

Daarom: Als je een bijzonder kind hebt die een bijzondere opvoeding nodig heeft en de hulp voorhanden is, zou je toch wel gek zijn als je daar geen gebruik van zou maken ….?

Praktische organisatie van opvoedingsondersteuning: De uitdaging is tegenwoordig echter altijd wel even hoe dat te organiseren omdat men, wil iets voor vergoeding door zorgverzekeraars en/ of gemeentes in aanmerking komen, overal een diagnostisch etiket voor nodig heeft. Vaak is bij gebrek aan een duidelijke diagnose wel aannemelijk te maken dat er sprake is van een verhoogd risico op sociale, emotionele, cognitieve of maatschappelijke ontsporing in de nabije toekomst, die alleen maar groter wordt bij het achterwege blijven van hulp en begeleiding bij de opvoeding. Als we de de financiers van de jeugdzorg (gemeentes) mogen geloven gaan ze hun regels en beleid steeds meer laten bepalen door lange termijn effecten en dus preventie. Met die toezeggingen in het achterhoofd kunt u altijd eens informeren naar de mogelijkheden bij uw gemeente met de vraag hoe hard de voorwaarde van een diagnose voor vergoeding nog is. Tenzij expliciet gesteld wordt dat dat niet nodig is, streven wij ernaar het problematische gedrag onder te brengen in een diagnostische categorie zodat u niet voor onaangename financiële verrassingen komt te staan. (Tenzij dat met goed fatsoen niet mogelijk is natuurlijk want anders zou het naar frauderen gaan rieken en dat is wel het laatste wat we willen en hoewel wij ze ook niet altijd even goed begrijpen en kunnen verdedigen zullen dergelijke regels er wel niet voor niets zijn ….)

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Interne links: (naar geassocieerde onderwerpen BINNEN deze website)

• .

Externe links: (naar geassocieerde onderwerpen BUITEN deze website)

• .