Doelgroep Ouders en Opvoeders (2B2)

Auteur: T.B. Eisenga
Laatste Update: 28-05-2016

Ouders in de ‘lead’/ hoofdrol:

Ouderbegeleiding tenzij …: Ouders zijn standaard betrokken tijdens de diagnostiek (het in kaart brengen van wat er aan de hand is) van kinderen en jeugdigen (<18) en spelen over het algemeen ook een hoofdrol in de behandeling (tenzij er zwaarwegende redenen zijn om die wat op afstand te houden, bijv. als ze er niet zijn (overleden, verwikkeld in een vechtscheiding, niet betrokken willen worden, als betrokkene/ aangemelde patiënt ouder dan 18 jaar en dus volwassen is, etc.)
Ouderbegeleiding vs ouderbehandeling: Als het even kan zullen we bij de behandeling van een kind dus standaard ook ouderbegeleiding aanbieden, zeker naarmate kinderen jonger zijn. Zolang de moeite die u zelf ondervindt in de omgang/ opvoeding van uw kind, direct gerelateerd is aan het probleem van het kind (en dus niet los van uw kind als eigen individuele problematiek op de voorgrond staat) noemen we dat dus ouderbegeleiding waarbij de nadruk ligt op opkoeingsondersteuning en/ of het gezamenlijk ontdekken van de gebruiksaanwijzing van uw kind. (Anders dus dan ouderbehandeling, waarbij uw eigen individuele problematiek bijv. versterkt aan het licht is gekomen door de problemen van uw kind, waarover later meer …)

LEES VERDER …

Mn naarmate het kind jonger is:

Naarmate een kind jonger is, spelen ouders een centralere rol, zouden we in feite het liefst ouders willen opleiden tot therapeut van hun eigen kind en is de keuze voor een systematische (gezinstherapeutische) insteek nadrukkelijker;

Meer individueel naarmate het kind ouder is:

Andersom is het zo dat naarmate het kind/ de jongere ouder is, de rol van de ouders minder wordt en het vaker overwogen wordt om het kind ook een vorm van individuele therapie aan te bieden, naast begeleiding van de ouders en/ of de rest van het gezin.

Toestemming/ beslissingsbevoegdheid:

Overigens is het wel zo dat, zowel voor onderzoek (diagnostiek) als behandeling
- van kinderen < 12 jaar expliciete toestemming nodig is van beide gezaghebbende ouders, …
- dat voor kinderen tussen de 12 en 16 geldt dat zij samen met beide ouders beslissen wat er wel en niet gebeurt en …
- dat een kind > 16 in principe zelf mag beslissen en dus strikt formeel (juridisch) geen toestemming meer nodig heeft van de ouders.

Kalender- vs emotionele leeftijd:

En hoewel een jurist daar waarschijnlijk anders over denkt, moeten we die leeftijdsgrenzen niet al te strikt nemen en ook de ontwikkelingsleeftijd van een kind in de overwegingen meewegen.
- Zo is het denkbaar dat men bij bepaalde beslissingen de stem van een hoogbegaafde, vroeg volwassen jongere van 15 wat zwaarder zal laten meewegen dan als het gaat om een emotioneel nog erg jong en wellicht minder begaafd 15 jarige …. (hoewel als het dus ooit echt hard gespeeld zou moeten worden, de jurist, die exacte kalenderleeftijden hanteert, meestal het laatste woord heeft, tenzij de rechter hem/ haar ‘overruled’).

Herkenbaarheid van klachten en symptomen bij de ouders:

Behalve in de rol van ouder (en dus als het even kan ’therapeut van hun eigen kind’), komt het ook nogal eens voor dat een van de ouders, tijdens het bespreken van de problematiek van het kind, bepaalde aspecten bij zichzelf gaat herkennen. Meestal vormt dat geen reden voor nadere diagnostiek en/ of hulp, want kennelijk hebben ze er een bepaalde modus voor gevonden om er mee te leven en zijn ze er ver mee gekomen.

Verwevenheid van ouderlijke en kinderlijke problematiek:

Toch kan het voorkomen dat het wel een probleem is, voor hen zelf, voor de partner, collega;s, een werkgever of dat het op de een of andere manier het probleem van het kind in stand houdt, dan wel de oplossing daarvan in de weg staat.

Erfelijkheid:

Niet zo vreemd natuurlijk want vele aspecten van onze persoonlijkheid blijken erfelijk te zijn, kinderen moeten het van iemand hebben en ‘appels vallen nu eenmaal nooit ver van de boom’.

Ouderbehandeling:

Hoe dan ook, er kunnen zich dus situaties voordoen dat het nuttig en nodig lijkt om vader of moeder voor eigen individuele problematiek ook hulp aan te bieden.
Zolang vaders’ of moeders’ individuele problematiek nog heel duidelijk verweven is met die van het kind, kunnen we dat veelal wel meenemen als onderdeel van de behandeling van het kind en noemen we dat ‘ouderbehandeling’.
Naarmate hun eigen individuele problematiek echter meer los van die van het kind en dus op zichzelf staat, is behandeling daarvan moeilijk te verantwoorden t.o. de gemeentes die e.e.a. moeten betalen en is het logischer en zuiverder om daarvoor een eigen verwijzing van de huisarts te vragen, waarna het dus ook niet meer onder de gemeentes maar onder de zorgverzekeraars valt.
Eigen verwijsbrief: Ziet u dus reden voor nadere diagnostiek en/ of behandeling vanwege eigen individuele problematiek, die weliswaar interfereert met die van uw kind en daardoor misschien ook wel versterkt wordt, maar die toch ook min of meer onafhankelijk daarvan aanwezig is, dan willen wij u vragen een eigen verwijstraject aan te vragen via uw huisarts.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Interne links: (naar geassocieerde onderwerpen BINNEN deze website)

Externe links: (naar geassocieerde onderwerpen BUITEN deze website)